To broń rycerzy

Miecz jest najstarszą historyczną bronią sieczną. Pierwsze miecze, wykonywane z brązu, powstawały już w epoce brązu, na terenie Chin i Egiptu. Z powodów technologicznych były wydłużone, wąskie i nadawały się głównie do pchnięć. Później miecze, wykonywane z żelaza, stały się powszechnie używaną bronią. Najdynamiczniejszy rozwój mieczy w Europie przypada na średniowiecze, kiedy stały się także symbolem stanu rycerskiego. Powstał kult miecza - z narzędzia stał się sacrum, wierność przysięgano na miecz. Bardzo często otrzymywał własne imię i noszono go przed władcami na znak władzy i sprawiedliwości. Był niezbędny przy ceremonii koronacji i pasowania na rycerza, a także przy nadawaniu dóbr rycerskich. Mieczem również błogosławiono idących na wojnę, przy zawieraniu pokoju lano na niego wodę, na znak pohańbienia zawieszano pochwę miecza na szyi.

Pochodzenie ojcowskie określano jako "po mieczu" (w odróżnieniu od "po kądzieli" – po matce), w czasie pogrzebu ostatniego potomka męskiego łamano miecz. Symbolicznym uderzeniem miecza w bramę miejską brano gród w posiadanie (patrz legenda o Szczerbcu). Odkrywcy nowych ziem, wbijając miecz w ziemię, brali ją w symboliczne posiadanie. Atrybutem Sprawiedliwości jest miecz, waga i opaska na oczach. Według legendy, dwa nagie miecze podarował jako wyzwanie przed bitwą pod Grunwaldem w 1410 roku Ulrich von Jungingen, wielki mistrz zakonu krzyżackiego polskiemu królowi, Władysławowi Jagielle.

Od XVI wieku tracił swoją użyteczność, kiedy to na znaczeniu zyskiwała broń palna posiadająca większy zasięg rażenia. Ostatecznie miecz bojowy został zastąpiony przez rapiery i szable, będąc już tylko wykorzystywany jako broń paradna.

ZbrojaZbroja płytowa - pełna, z odsłoniętymi wszystkimi stalowymi elementami konstrukcji (zbroja kryta, w odróżnieniu od zbroi białej miała powierzchnię pokrytą tkaniną, rzadziej skórą) pojawiła się pod koniec XIV wieku. Wywodziła się z wcześniejszego stopniowego uzupełniania kolczugi elementami płytowymi. Chroniła całe ciało rycerza, od hełmu na głowie do metalowych osłon trzewików. Pojawiła się kiedy w walkach było zapotrzebowanie na pancerz dający lepszą ochrone niż kolczuga przed obrażeniami obuchowymi i kłutymi, na które była ona szczególnie wrażliwa. Mimo, iż zbroja płytowa w ogólnej wadze była cięższa niż pełna kolczuga, jej ciężar nie był doktliwie odczuwalny, gdyż rozkładał się na całe ciało, nie zaś w większość na barki jak to miało miejsce przy kolczudze (dla porównania, przeciętna waga zbroi płytowej dochodziła do 25kg podczas gdy wyposażenie piechoty polskiej w 1939 wahało się do ok. 30kg). Liczne płyty pokrywające ciało ograniczały jednak w pewnym stopniu zakres ruchów. Była bardzo często spotykana, choć bardzo droga (bowiem zawsze kuta na miarę) i nie każdego rycerza było na nią stać. Ze względu na jakość i metody wykonania zbroje płytowe podzielić można na: zbroje bojowe, turniejowe i ceremonialne.

Łuk

Łuk - jedna z najstarszych broni miotających, znana ludzkości od co najmniej 35 tys. lat.

Każdy łuk składa się ze sprężystego pręta lub listwy zwanego łęczyskiem, oraz linki łączącej oba końce pręta zwanej cięciwą. Pociskiem jest strzała, czyli cienki i długi pręt, który jest wystrzeliwany z łuku.

Łęczyska łuku muszą być wykonane z elastycznego materiału, który jest w stanie ulegać odwracalnemu odkształceniu poprzez ręczne naciągnięcie cięciwy. Cięciwa musi być stosunkowo cienką (ale nie przesadnie) nierozciągliwą linką, na tyle wytrzymałą, aby nie pękać w trakcie naciągania łęczyska. Strzała musi być na tyle długa, aby wystawać choć trochę za łęczysko w momencie pełnego naciągnięcia cięciwy.